Garnaal

Garnaal

Een reis als deze zit vol avonturen, niet alleen verblijf je een kleine drie weken in een onbekend exotisch land, daarnaast word je 'cold turkey' in het gezinsleven met een peuter getorpedeerd. En dat is geweldig! En geweldig uitdagend, dat ook!
Zo heb je het fenomeen restaurant. Je weet wel, zo'n gelegenheid met tafels en stoeltjes, waar mensen op gedempte toon met elkaar converserend de maaltijd gebruiken. Tja aangezien een hotelkamer geen keuken heeft, en wij toch echt ook wel eens moeten eten, komen ook wij nu met enige regelmaat in een restaurant terecht. En dan wordt het interessant. Want mevrouw 'ik ben bijna twee en ik zeg lekker nee' heeft soms heel eigen ideeën over het verloop van de maaltijd. Niet elk restaurant heeft trouwens een kinderstoel, soms zit ze op een groothandelsverpakking toiletpapier, soms ook op mama's schoot. En Dennis heeft vaak spontaan spijt dat hij Mei-Li heeft leren drummen met eetstokjes, ik moet zeggen ze is een vlugge leerling.
Ze heeft ook zo haar eigen ideeën over eten. En vooral ook, wat ze, wanneer niet wil. En dan denken pa en ma, wat nu? Eet ze wel genoeg? Krijgt ze wel genoeg binnen?
Nou goed, dan maar anderhalf gekookt ei, en een flesje Yakultachtig spul. Gelukkig doet ze een moord voor garnalen. Maar soms is ze ook wel balorig. Dan wil ze niks. Dan vliegt het servies. Door het restaurant. En dan spreek je geen Chinees, om even een goed gesprek met je dochter aan te gaan. Dan maar het signaal, 'doggybag' aan de bediening, ons meiske krijgt haar jasje aan, in de wandelwagen, terug naar het hotel. Dat maakt toch wel indruk, ze kijkt wat beduusd. Thuis, in het hotel, krijgen we spontaan een kusje op ons wang van ons meiske.
Vanmiddag mocht mama garnalen pellen, vanavond wilde ze de garnalen dumplings echt niet delen. Als het menu haar aanstaat, eet ze super! Gelukkig! Ik verheug me er nu al op, om met haar naar een visrestaurant in Nederland te gaan! Ik wil die gezichten wel eens zien, een tweejarige kauwend op een vissenkop!