Op weg naar de hutongs

Op naar de hutongs

Terwijl de ambtelijke molens, hopelijk, vlijtig draaien verblijven wij dus nog mooi in Beijing. Tijd dus om maar eens de toerist uit te gaan hangen. Al is je 'time frame' met een bijna tweejarige afhankelijk van zaken als bijvoorbeeld de planning van het middagslaapje van ons kleine meisje. Aldus gingen we in de middag op pad, na eerst heerlijk geluncht te hebben in de lokale Chinees, welke? Oh die dus. Mei-li maakte van de gelegenheid gebruik om maar even uit te testen of rijstnoedels ook in mama's haar zouden blijven plakken, dat deden ze.
Om dat we niet precies wisten hoe je een taxi organiseert in Beijing, hadden we de receptie van het hotel maar even lief aangekeken, en Amber, onze gids gevraagd het juiste adres in het Chinees op te schrijven. En zo vertrokken we met onze taxi richting de 'hutongs' de oude laagbouw woonwijken in het centrum van Beijing. Sfeervol en karakteristiek.Tegenwoordig helemaal ' hip&happening' dus we keken onze ogen uit. Hier staan honden niet op het menu, maar hebben ze schoentjes aan, en tja de lolita-look is het toch echt helemaal, en dan maakt het niks uit dat je toch echt bijna vijftig bent. Maar wat ze nu moeten met die kattenoortjes op hun hoofd?

Zowat alles wat je kan bedenken is er te koop, al is het wel een beetje een 'touristtrap' gericht op het lokale toerisme. Maar heb je belang bij een handingebonden fotoalbum of een papieren paraplu, dan kan je helemaal losgaan. Wij vielen voor een hippe prinsessenjurk, een allerliefst zijden Chinees jurkje, een schattig pakje en een kinderserviesje in Chinese stijl. Ons is het inmiddels volstrekt duidelijk, ons meiske is gek op winkelen, en het ís dan ook best een uitdaging om haar uit te leggen dat we toch echt niet alles kopen wat zij aanwijst. Om nu terug te komen met een Winny the Pooh rugzak op ware grootte, eenzelfde Hello Kitty geval en een roze dennenappel in de vorm van een egel...

Dan is het op een gegeven moment tijd om de terugtocht naar het hotel te aanvaarden, maar blijkt het regelen van een taxi nog een uitdaging op zich. De meeste taxi's stoppen niet voor zo'n rare buitenlander, westerlingen zijn hier echt op een hand te tellen, dus toen er één stópte om zijn vrachtje af te leveren zijn we maar brutaalweg ingestapt. Bij de receptie van het hotel kan je zo'n handig kaartje meenemen waarop in het Chinees staat: breng mij naar dit adres, en dan het adres van het hotel. Appeltje, eitje zou je denken. Onze chauffeur snapte echter geen jota van het kaartje. En toen ik doorhad dat volhouden heen enkele sjoege zou bieden viel mijn oog op het telefoonnummer van het hotel. Een telefoontje: 'is this the Radisson Blu speaking? Would you please tel our driver the adres of the hotel?' Bood soelaas.
En zo waren we onderweg naar het hotel. Met Dennis als animatieprogramma voor ons meiske. Ik moet zeggen, dat zilver-gebloemde haarstrikje stond hem best goed!