Pleegopa. en Pleegoma

Pleegopa en pleegoma

Eergisteren waren we in Qinzhou, de stad waar ons meisje gevonden en misschien ook geboren is. De plek waar ze tot voor kort woonde, bij liefdevolle pleegopa en pleegoma. Nai Nai en Jhé Jhé op zijn Chinees. In China is de pleegzorg zo ingericht dat pleegkinderen worden opgevangen bij mensen waarvan de eigen kinderen al volwassen zijn. Dat zijn liefdevolle pleeggezinnen, al heeft men het vaak niet breed. De kinderen blijven in het pleeggezin tot er iemand komt om ze te adopteren. En als die dag komt, doet het afscheid vaak erg veel pijn.

Zo ook voor het pleeggezin van Mei-Li. Ons meiske was hun eerste pleegkind en heeft sinds na haar eerste operatie aan haar schisis bij hen gewoond, bijna de helft van haar leventje dus. En natuurlijk ga je je enorm aan zo'n meiske hechten, hoe kan je ook anders dan smelten voor deze kleine charmeur!

Maar ook voor hen kwam ineens het bericht dat er ouders voor haar gevonden waren, en waar het voor ons het meest fantastische nieuws ooit was, kwam het bij hen hard aan. Ze moesten afscheid nemen van de kleine prinses, zonder te weten waar ze terecht zou komen, en zonder te weten of ze haar ooit nog zouden terug zien. De mensen zijn gebroken, en dat is hartverscheurend.

Wij reisden naar Qinzhou om zoveel mogelijk stukjes van het verhaal van ons meiske te weten te komen, we bezochten haar vindplaats, haar weeshuis, en het was de bedoeling dat we ook haar pleegouders zouden ontmoeten. Maar helaas konden die dat emotioneel niet aan. Dat was jammer, maar wel heel erg te begrijpen.

Na ons bezoek aan het weeshuis, zijn we nog even de stad in geweest. Qinzhou staat bekend om zijn aardewerk, dus wij kochten in een winkel, met slapend hummel op ons arm, een thee servies om straks bij bijzondere gebeurtenissen een kopje thee uit het servies van haar stad te kunnen drinken en gingen van daar uit even naar het White Dolfinnhotel om wat te drinken en te eten alvorens weer de 'high speed train' te pakken naar Nanning. Een emotionele en enerverende dag.

De volgende dag spraken we ons gids Hannah, ze had de staf van het weeshuis gesproken en die waren gebeld door de pleegouders van Mei-Li. De staf van het weeshuis vroeg of iemand ons had gegroet in Qingzhou, we moesten het antwoord helaas schuldig blijven. Tot onze verbijstering wist Hannah te melden dat de pleegopa en pleegoma ons op straat hadden gezien. Hun conclusie was dat wij er uitzagen als goede ouders en we waren vooral ook erg jong(!)

Ze hebben ons een tijdje gevolgd en hadden gezien dat hun en ons meiske er gelukkig uitzag. Dat deed hen goed. Hannah vertelde dat de pleegoma van haar vriendin allerlei spookverhalen gehoord over kinderhandel en dergelijke, dus het is niet vreemd dat die mensen de schrik om het hart sloeg. Gelukkig heeft het feit dat zij ons zagen, hen enigszins gerust gesteld.

We hebben Hannah gevraagd om door te geven dat wij natuurlijk nog steeds open stonden voor een ontmoeting hier in Nanning als zij dat wilden. Maar helaas was het voor hen nog steeds te moeilijk. Misschien over een paar jaar. Ze gaven een boodschap voor haar mee, dat ze blij voor haar zijn dat ze nu een eigen papa en mama heeft, een nieuw leven tegemoet gaat, dat ze gelukkig mag worden en straks ook voor haar papa en mama moet zorgen, als die oud zijn. Hannah vertelde dat, in het Chinees aan ons kleine meiske, dat met een ernstig snoetje luisterde, om vervolgens Hannahs tas over de hotelvloer te verspreiden.

Het is zo fijn te weten dat er zo van ons meiske gehouden is, al is het verdrietig om te weten dat het afscheid hen zo'n pijn doet. In mail, via het weeshuis, hebben we hen film en foto's gestuurd, van een blije Mei-Li, onze kleine zonnestraal die zo onbevangen door het leven stuitert, in de hoop dat het hen een beetje helpt. En, we komen hier terug, en ze zal hen op een dag ontmoeten.