Groepsreis 2.0

'There are nine milion bicycles in Beijing'. Dat liedje van Kathie Melua staat op dit moment op repeat in mijn brein. 'It's a fact, it's a thing you can't deny. Ik geloof haar onmiddellijk, er wonen ongeveer 22 miljoen mensen in deze stad. Goed, ik kan er een miljoentje of twee naast zitten, maar het zijn er nogal veel, al is het aantal fietsen dat ik de afgelopen dagen heb gespot nog op één hand te tellen. Het aantal auto's daarentegen... Onze gids Amber vertelde dat er elke maand 20.000 auto's bijkomen. Het verbaast me dan ook niks dat al die autofabrikanten een groeimarkt zien in China.
Het lokale wagenpark stelt de overheid dan ook voor een aardige uitdaging. Niet alleen verkeerdoorstromingstechnisch, maar ook met het oog op de luchtkwaliteit, of beter gezegd, het gebrek daar aan.
De overheidsloterij bepaalt elke maand wie er het recht krijgt om een auto aan te schaffen, en dit aantal 'rechten' is gelimiteerd op 20.000 auto's per maand. Daarnaast hangt het af van de getallen op je nummerbord op welke weekdagen je je auto mag gebruiken, woensdag wel, en donderdag niet. In het weekend is er geen beperking en kampt Beijing met een verkeersinfarct van jewelste.
Als analfabeten op het gebied van Chinese tekens, worden wij vervoerd met een bus, zodat we zonder al te veel hindernissen op onze plaats van bestemming arriveren. Met ons groepje van zes families vormen we een bijzonder soort groepsreis, met als verbindende factor de kinderen die we binnen een paar dagen gaan ophalen en ons gezamenlijk adoptiejargon, waarschijnlijk totaal onbegrijpelijk voor wie niet in dit wereldje verkeert. De procedure, HET telefoontje, HET voorstel, DE polsing. Wanneer hebben jullie de cursus gedaan? Duurde het lang voordat jullie de LOA kregen? Onze 'Notice of coming' ontvangen we pas in de provincie. Moest je lang wachten op de statement of approval?

Soms ook, zijn we net een gewone groepsreis, gewapend de camera op weg naar een toeristische bezienswaardigheid. Qua internationaal toerisme is het duidelijk geen hoogseizoen in Beijing. Als groepje westerlingen, zijn we een toeristische attractie op zich. Lang, soms ook blond, duidelijk niet Chinees in elk geval. Dat geldt met name voor het hoogblonde zoontje van één van de echtparen, dat als wandelend kodakmomentje wordt gezien. Maar ook ik word openlijk aangestaard en, als ik me omdraai, schielijk op de foto gezet.

Maar goed, dat doe ik zelf natuurlijk ook, mensen kijken is hier een uitermate boeiende bezigheid. En het is erg interessant om je camera, in plaats van op het oudheidkundig monument, op de overige bezoekers te richten, het straatbeeld blijkt een dankbaar, kleurrijk, onderwerp.

Vandaag was het zomerpaleis aan de beurt, gelegen even buiten Beijing aan de voet van een heuvel en een groot kunstmatig meer, een fascinerende locatie om te bezoeken. Groepen Chinese toeristen, vooraf gegaan door een gids met vlaggetje, de geur van warme worst, een zonnetje dat manhaftig door de deken van smok probeert te prikken, en de winter die nog een beetje tegenspartelt.

Hier en daar aan de wand een bordje met een toelichting op de geschiedenis van deze plek, voorzien van ook een aantal regels in het Engels, waaruit bleek dat deze plek in de 19e eeuw door geallieerde Frans-Engelse troepen plat was gebrand en opnieuw was opgebouwd.

Ja zegt onze gids desgevraagd, ja eigenlijk was dat een coalitie van zeven landen, waaronder ook jullie land. Dát had ze niet verteld, in haar toelichting even te voren. Ze was bang ons voor de het hoofd te stoten en had dat essentiële deel van de geschiedenis van het zomerpaleis maar even strategisch vermeden: De opiumoorlogen waarin de Internationale elite, beroofd van zijn genotsmiddelen, gepoogd had hun belangen veilig te stellen en aldus brandschattend tekeer was gegaan.

Gelukkig voor ons hadden er intussen tijd wat andere oorlogen plaatsgevonden en wordt er alleen nog met een schuin oog naar de Japanners gekeken.
Japanse auto's doen het om die reden iets minder goed in China, omdat onwelgevallig nieuws over of uit Japan, nog wel eens in glanzende autolak wordt botgevierd.

Ons toeristisch uitstapje wordt afgesloten in een tl-verlicht restaurant, er zijn in totaal drie vorken in het restaurant aanwezig, maar ik ben inmiddels getraind. Het is er koud, alhoewel ik daar een paar happen later niet heel veel meer van merk. De gerechten staan op een grote draaischijf midden op tafel. 'You can take picture' zegt Amber. Dat is handig volgens haar om gerechten die we lekker vinden opnieuw te kunnen bestellen in een andere setting. Ze heeft niet zo heel veel fiducie in onze waardering van de Chinese keuken, en heeft zich vast voorgenomen dat alles tijdens ons verblijf smetteloos zal verlopen. 'We will manage', ach wij houden wel van een uitdaging. En anders hebben we nog altijd het boekje 'point it' een zakboekje met foto's van zo ongeveer elke situatie waar in een reiziger verzeild kan raken, en buitengewoon handig als je de taal niet spreekt.