En, wat is haar verblijfstitel?

Klinkt het wantrouwig vanachter die hoge marechausseebalie. Ik heb zojuist onze paspoorten aangereikt. In het nu nog Chinese paspoort van ons meiske prijkt een keurig Schengenvisum. Na een nachtvlucht van zo'n tieneneenhalf uur, moet ik op mijn kaken bijten, om hem niet te bits van een antwoord te dienen. Ik verschuif ons slaperig kleine meiske op mijn arm, en zeg op een poeslief toontje tegen Dennis: 'schat, geef jij die meneer even de adoptiepapieren.' Ik ben met terugwerkende kracht blij dat ik ze in mijn handbagage had gestopt. We leggen uit dat Mei-Li in feite al de Nederlandse nationaliteit heeft, omdat China het adoptieverdrag heeft getekend, is haar adoptie een 'harde' adoptie. Op het moment dat in China de adoptie is uitgesproken, geldt deze ook naar Nederlands recht, en heeft ze de nationaliteit van haar ouders gekregen. De Chinese overheid eist echter dat ze op Chinees paspoort uitreist. Een paar stevige stempels, gelukkig we mogen door.

Naar een kleine drie weken in de mallemolen van de internationale bureaucratie zijn we inmiddels aardig getraind. Op de luchthaven van Beijing werd de luiertas van voor tot achter omgekeerd, vanwege een tubetje sudocreme, overigens wel keurig in een zakje. En het pakje yogidrink van een of ander Chinees kindermerk, moest ter plekke door ons meiske getest worden, die het ruimhartig met de hele wereld deelde, door eens stevig in het pakje te knijpen. De douane was wat plakkerig, nadat wij langs waren geweest.
Ze heeft het super gedaan tijdens de lange vlucht, af en toe wat huilen van vermoeidheid, maar toch vooral slapen op papa's schoot en een kussengevecht met rij 45, alle adoptiegezinnen zaten bij elkaar, dus dat was gezellig.
En dan land je op Schiphol, in het holst van de nacht. En omdat je niet tegelijk met een vlucht uit om maar een willekeurig voorbeeld te noemen, Turkije, komt, en de douane verder toch niks te doen heeft, word je, terwijl je keurig via het 'niks aan te geven' poortje loopt, toch even gevraagd naar die mysterieuze doos op je karretje. En je denkt 'ik wil naar huis. Nu!' En 'schiet nu toch eens op met het omrekenen en op echtheid checken van dat kassabonnetje man'. Ach ja we zaten ruim onder de grens, dat wisten wij allang. Maar goed. We mogen door.
En dan gaan die schuifdeuren open...