De stad die verboden was

De stad die verboden was

Een zonnige dag in Beijing, smogtechnisch lijkt de lucht zelfs enigszins geklaard. De hotelkamerbevolking was zowaar vroeg uit de veren. Mei-Li zat met een stralend snoetje in haar bedje te spelen met Beer&Schaap, en strekte haar armpjes uit. Optillen alsjeblieft, ik wil spelen. Ik heb haar maar even op papa losgelaten, terwijl ik haar flesje ging klaarmaken. Wist ik tenminste zeker, dat Dennis ook op korte termijn wakker zou zijn!

Onder de hotelgasten bevindt zich een of ander meerdaags symposium, ik ben er nog niet achter waarover precies, maar het wordt druk bezocht. Dat was aan de ontbijtzaal wel te merken, een drukte van belang bij de buffetten. Meestal zijn wij later, en dan is het rustiger, wel zo prettig, zeker met zo'n eigenwijs hummel aan tafel wiens ontbijt vandaag bestond uit twee gekookte eieren, een half plakje kaas, en een flesje yakultachtig spul. We brengen er wel wat meer structuur in als we weer in Nederland zijn.

Vandaag gaan we naar de Verboden Stad en het Plein van de Hemelse Vrede. Je weet wel, dat plein met die tank, en die man met die plastic tas. Iconische beelden, waarvan hier overigens wordt beweerd dat ze niet bestaan. Overheden hebben zo soms hun eigen interpretatie van de realiteit.

Vandaag lag het plein van de Hemelse vrede er vredig bij, althans als je een mensenmassa ter grootte van Amsterdam met Koninginnedag even weg zou denken. Voor het grootste gedeelte lokaal toerisme, maar goed, dit land is ook zo ongelooflijk groot. Een immens groot portret van Mao kijkt op de krioelend mierenhoop neer. Gidsen met de onvermijdbare vlaggetjes. Groepen met allemaal het zelfde Burberry hoedje. Giechelende tieners met selfiestick en een marcherende militaire eenheid. Scans en camera's overal. Geheime en niet zo geheime agenten op elke straathoek. ' Do you need a guide' 'No we don't'.

De Lonely Planet weet blijmoedig te vertellen dat onuitgenodigd bezoek aan de Verboden Stad in vroeger dagen werd beloond met een standrechtelijke executie, gezellig, maar tegenwoordig is een kaartje kopen van 40 rmb voldoende. We huren er nog een 'electronic guide' bij die ons in gps- gestuurd Nederlands vertelt wat er zoal te zien is, en dat is nogal wat. Het is een imposant complex, en we kijken onze ogen uit. Ons meiske zit ondertussen onverstoorbaar in haar wandelwagentje knoflookerwtjes weg te kauwen en roept breeduit vertedering op bij haar publiek.

Als we het paleis uitwandelen, is het erg moeilijk om géén Riksja te nemen, géén Chinees hoedje aan te schaffen of géén diepte investering te doen in een boek over Beijing in het respectievelijk Chinees, Russisch en een andere taal die ik nog niet geïdentificeerd heb. Enfin, de magische spreuk is in deze: we've got one already!