Ballenbak, glijbaan, pastelkleurig ronddraaiding

Ballenbak, glijbaan, pastelkleurig ronddraaiding

Het leek vanochtend wel of er in hier soort conferentie van oud ijzerhandelaren aan de gang was toen ik uit het raam keek. Een eindeloze stoet open bakvrachtwagentjes van eind vorige eeuw en een verkeersinfarct van jewelste. Er bleek een bouwbeurs aan de gang, en dat is hier blijkbaar voldoende om flink wat straten af te sluiten, inclusief een slapende politieagent op elke hoek van de straat. Te voet heb je er gelukkig geen last van.
Beijing zucht onder een dikke laag smok, en ik snap werkelijk niet waarom er hier nog mensen zijn die roken, ademhalen volstaat om je longen te asfalteren en is nog stukken goedkoper ook.
Behalve wachten, hoeven we nu helemaal niks meer, en bij iedereen in de groep lijkt het adrenaline peil wat te zakken en slaat de vermoeidheid her en der toe.
Ook bij ons. Daarbij nodigde de lokale lucht kwaliteit, of liever gezegd het gebrek daaraan, niet uit tot al te veel activiteit in de buitenlucht. We besloten daarom maar een beetje in de buurt van het hotel te blijven, en eventuele toeristische activiteit tot nader order uit te stellen.
Je hebt in de buurt van het hotel een aantal winkelcentra, waarvan eentje een heus indoor kinderparadijs bevat. Dat schijn je hier wel vaker te hebben, want buitenspelen in de gezonde buitenlucht, nou dat is hier toch best een beetje een uitdaging. Ons ochtendprogramma bestond dus uit het bezoeken van het suikerspinroze kinderparadijs. Zou het voor mij een maand of drie geleden nog een bezoeking zijn geweest, nu schuifelde ik gedienstig achter mijn, ik ben bijna tweejarige, dochter aan die het speelparadijs toch het liefst alleen vastgeklemd aan mijn vinger wilde verkennen.
Ballenbak, glijbaan, pastelkleurig ronddraaiding.
Ik wil op de glijbaan mama, wijst een klein vingertje.
Met een stralend gezicht landt ze in de ballenbak.
Een keer of twintig.
Optillen mama wijst het vingertje.
Maar de geluidmakende dingen zijn toch nog een beetje te eng.
We vallen voor de rest 'totaal niet' op, al zijn we wel drie decennia jonger dan de rest van de aanwezige meerderjarigen, merendeel vaak opa-oma-kleinkind, voor 60 yuan, ben je toch een aardig tijdje zoet, al moet je als hummel geen koorts hebben, want dat wordt stategisch gecheckt met een of ander fancy scanapparaat.
Tijd om te lunchen, licht protest, meisje is moe, zo hard gespeeld, ze valt in slaap in de kinderstoel.
Tijd voor flesje en een middagslaapje.
Niet alleen voor haar trouwens...