De hond in de pot vinden

Er is geen betere manier om een land te leren kennen, dan via zijn keuken. De Chinese keuken is een ontdekkingsreis op zich waarbij de ene wederzijdse cultuurschok zich met de andere afwisselt. Dat levert overigens fantastische gesprekken op tijdens het eten. 'Do you eat rabbit in Holland? 'Yes we do' vervolgens bespreken we een aantal bereidingswijzen van konijn. Maar, 'how do you get rid of the hair?' 'Well we do not eat the skin' Hannah is oprecht geschokt. Konijnenhuid is volgens haar een delicatesse, en ze kan zich niet voorstellen dat wij dat in Nederland niet eten. Maar goed, even daarvoor zagen we haar met smaak een vissekop verorberen. En het kippenklauwtje ging er trouwens ook met smaak in. Ik moet zeggen, ik heb even overgeslagen, maar dat had er meer mee te maken dat het hier de gekookte versie ging, het zag me er toch net te witgummieachtig uit. Misschien dat ik me nog een keer aan een gefrituurd exemplaar zal wagen, maar ik beloof niks.

De schildpadbloedgelei tijdens diezelfde lunch smaakte overigens naar water, maar is blijkbaar in de Chinese geneeskunde ergens goed voor, al ben ik nu even vergeten waarvoor. Tijdens het eten gaat het gesprek geanimeerd verder over de smakelijkheid van vleermuizen, ratten en muizen. Ach, we zullen in Nederland vast ook iets eten waarvan ze hier zullen gruwen, maar om heel eerlijk te zijn kan ik nog niet bedenken wat.

Hannah lijkt niet al te veel fiducie in onze culinaire avontuurlijkheid te hebben maar vraagt toch: 'you want to try pigeon?' Of we duif willen proberen. Natuurlijk willen we dat. Duif is ons op zich niet vreemd, en we zijn benieuwd hoe hij in de Chinese keuken wordt bereid. Nou, in zijn geheel dus. Inclusief kop. In China is het niet ongebruikelijk dat je eten je vanaf de schaal aankijkt, en dus steekt de snavel van wijlen de duif pontificaal de lucht in. Het behoeft denk ik geen toelichting wie de duivenkop soldaat heeft gemaakt, maar het meest verbijsterd waren we over ons,nog geen twee jaar oude, meisje dat met smaak de botjes zat af te kluiven.

Het concept 'wild' is de Chinezen overigens totaal vreemd, wild, dat heb je hier niet, alles wat rondloopt wordt namelijk direct verorberd. Zodoende wordt al het eten gefokt. Ik probeer me nu even voor te stellen hoe een vleermuisboerderij er dan wel uit zal moeten zien. Hannah vertelt ons over een vriendin die naar de Verenigde Staten was verhuisd en in haar onschuld een eend uit de lokale sloot had meegenomen en klaar gemaakt, haar Amerikaanse echtgenoot in opperste verwarring achterlatend. De vriendin was trouwens wel drie keer bij die sloot gestopt om te kijken waar de boer woonde...

De menukaarten zijn hier merendeels voorzien van foto's en waar bij op de meeste toeristische plekken menukaarten met plaatjes de reden zijn om zeker ergens niet te gaan eten, maakt dat hier eigenlijk niks uit. En als je geluk heb staat er in verschineest Engels een korte omschrijving bij, waardoor we bij het bestellen de gestoofde eendentongetjes toch even strategisch weten te omzeilen. Het gestoofde eendenbloed op het ontbijtbuffet, werkt overigens ook niet heel erg eetlustopwekkend op de vroege morgen.

In hotels waar ook wel eens westerlingen over de vloer komen, probeert men trouwens wel rekening te houden met de westerse eetgewoonten. Zo zijn menukaarten hier en daar inderdaad onderverdeeld in appetizers en hoofdgerechten, maar daar houdt het onderscheid overigens ook gelijk op. Alles komt tegelijk ter tafel, dus we waren erg blij dat we nog geen dessert hadden besteld. Ook de logica van frietjes warm serveren is blijkbaar niet universeel. Maar goed, als je in China bent, moet je eigenlijk dan ook gewoon Chinees eten!
De Chinese keuken is heerlijk, en Chinezen, met name hier in het zuiden, eten letterlijk alles, maar de regionale delicatesse uit de stad Yulin, hier in de zelfde provincie, laat ik toch maar even aan me voorbij gaan. Daar nemen ze de uitdrukking 'de hond in de pot vinden' wel heel erg letterlijk!